Zawody konne cz. 2

Zawody konne cz. 2

Wyścigi konne

Na moim blogu części z rodzaju zawody będzie wiele wiadomo tyle ile jest zawodów konnych a jest ich wiele dzisiaj wyścigi konne.  To rodzaj zawodów w których określona liczba koni ściga się o nagrodę. Ten sport jest uprawiany od starożytności. W wyścigach biorą udział konie pełnej krwi angielskiej, konie arabskie, quarter horse i wiele innych. Wyścigi konne dzielą się na wyścigi z przeszkodami i płaskie (bez przeszkód). Zawody odbywają się na hipodromach, czyli torach wyścigowych. Koni wyścigowych dosiadają doświadczeni jeźdźcy – dżokeje, którzy muszą być niewysocy i lekcy. By wyścigi były sprawiedliwe, przed startem waży się dżokeja z siodłem i jeśli dżokej waży za mało, wkłada się do siodła ciężarki, by wszystkie konie niosły taki sam ciężar. Oprócz wyścigów w galopie, organizowane są także wyścigi kłusaków. Wyścigi polegają na tym, że konie ścigają się ze sobą w kłusie, głównie w wyścigach specjalnych dwukołowych wózków. Jeśli koń zagalopuje, jest dyskwalifikowany. Podczas wyścigów często urządzane są zakłady pieniężne, w których obstawia się m.in. na konia, który wygra, na dwa pierwsze miejsca, na trzy pierwsze miejsca i typowania miejsca, które zajmie określony koń. W Polsce wyścigi konne są obecnie rozgrywane w Warszawie (Tor wyścigów konnych Służewiec), we Wrocławiu i Sopocie.

Wyścigi były organizowane już przez starożytnych Rzymian, ale pierwsze prawdziwe wyścigi konne zostały zorganizowane w 1780 roku przez angielskiego lorda Derby'ego. Pierwszy wyścig konny w Polsce, mający charakter rywalizacji sportowej, został odnotowany w 1777, kiedy w wyniku zakładu klacz Kazimierza Rzewuskiego pokonała konia angielskiego posłaSir Charlesa Whitwortha na drodze z Woli do Zamku ujazdowskiego. Pierwsze regularne wyścigi z profesjonalnym torem wyścigowym zorganizowało w 1841 "Towarzystwo Wyścigów Konnych i Wystawy Zwierząt Gospodarskich w Królestwie Polskim". Pierwszy tor zlokalizowany był przy ul. Polnej w Warszawie, na części terenu Pola Mokotowskiego. Tor mokotowski miał wady i zalety: znajdował się w centrum miasta, było więc do niego blisko, było tam jednak ciasno, a drewniane trybuny szybko się zestarzały. W Krakowie w drugiej poł. XIX w. dzierżawiony przez Towarzystwo Międzynarodowe Wyścigów Konnych w Krakowie tor wyścigowy znajdował się obok Parku Jordana, między dzisiejszą ul. Reymonta i ul. Piastowską – wówczas polną drogą. W zarządzie Towarzystwa zasiadali m. in. Hutten-Czapscy, Lubomirscy, Mycielscy, Potoccy, Siemieńscy, Tarnowscy, Tyszkiewiczowie i Wodziccy. Reprezentantem armii austriackiej był hr. Bogumił Clam-Martinic. Wyścigi odbywały się tylko raz w roku i wtedy można było tam zobaczyć cały krakowski high life (panie prezentowały wystawne toalety, a panowie nosili popielate cylindry). W roku 1916 wygasła umowa dzierżawna i teren wyścigów zaczął zamieniać się w porośnięty chwastami nieużytek. Po I wojnie światowej południowo-zachodnia część dawnego toru zamieniona została przez środowisko żydowskie na folwark doświadczalny, w którym przygotowywano kandydatów do pracy na roli w Palestynie. Obecnie rozciąga się tam willowe osiedle Cichy Kącik.

Najsłynniejsze konie wyścigowe :

Big Red ( Secretariat ) pozostawił po sobie wiele słynnych koni

- War Admiral

- American Flage

- Crusadera

- Seabiscuuit

- Hard Tack

Ruffian

Eclipse

Phar Lap

Eight Belles

Shergar

Assault

Barbaro

Zenyatta

Demona

I to byłoby na tyle miłego czytania.

Ucho prawdę ci powie

Ucho prawdę ci powie

Pies merda ogonem, gdy się cieszy, kot ociera się o nasze nogi i mruczy, ale jak poznać, co czuje koń ? Jaki ma nastrój? Obserwuj jego ... uszy. Ułożenie końskich uszu powie ci, czy twój ulubieniec jest zły, zaciekawiony, czy przestraszony. Zwruć też uwagę na oczy oraz ruchy głowy i szyi.

Boję się !

Przestraszony koń nastawia sztywno uszy, ma rozszeżone źelenice i napięte mięśnie. Zarówno uszy, jak i wzrok są skierowane na przedmiot, którego się obawia. Może nawet z jego powidu całkiem poważnie rozważyć ucieczkę.

Jestem zły !

Koń, który kładzie uszy po sobie, jednocześnie odginając szyję do tyłu, jest zły i zdenerwowany. Uwaga! Niektóre konie mogą próbować ugryźć lub kopnąć ( ustawiają się wówczas zadem do człowieka ).

Bardzo ciekawie ! 

Koń to czujne zwierzę, które bacznie obserwuje otaczający je świat. Gdy coś mu się wydaje interesujące, stawia uszy ,, na sztorc ,, , odwraca się w stronę tego , co go zaciekawiło, i uwagą się przygląda.

Chce mi się spać ...

Senny lub zmęczony kon zwiesza smętnie głowę, uszy odchyla do tyłu i na boki, a także rozluźnia dolną wargę. 

Mam tyle energii!

Kiedy koń jest pobudzony, wygina szyję w łuk, a uszy kładzie do przodu. Może się przytym niespokojnie zachowywać, np. chodzić w miejscu lub rżeć.

Zawody konne cz. 1

Zawody konne

Skoki konne

Dzisiaj powiem wam o skokach to dyscyplina w jeździe konnej. Jest bardzo popularna i to mój ulubiony rodzaj zawodów. W konkurencji tej, koń i jeździec pokonują przeszkody ustawione na torze zwanym parkurem z jak najmniejszą ilością błędów.  Skoki przez przeszkody wywodzą się z XVIII wiecznej tradycji polowań na lisy i współzawodnictwa pomiędzy ich uczestnikami. Pierwsze oficjalne zawody w skokach odbyły się w 1864 roku w Dublinie. Od 1900 roku (olimpiada w Paryżu), czyli już od drugiej olimpiady nowożytnej, jest to dyscyplina olimpijska. Pierwszy konkurs skoków w Polsce rozegrano w 1880 roku w Warszawie. Na początku XX wieku zaczęto stosować rodzaj dosiadu, umożliwiający koniowi skakanie w warunkach zbliżonych do naturalnych. Rewolucyjną w tamtych czasach pozycję skokową wprowadził kapitan Federico Caprilli. Celem zawodów jest sprawdzenie umiejętności, dokładności i wytrenowania konia skaczącego pod jeźdźcem. Konkurencja polega na tym, że na parkurze ustawia się kilka lub kilkanaście przeszkód, które koń wraz ze swym jeźdźcem musi pokonać w określonej kolejności i czasie, z jak najmniejszą liczbą zrzutek i przypadków nieposłuszeństwa konia. Za każdy błąd para koń i jeździec otrzymuje punkty karne. Zwycięża ten, kto zgromadził jak najmniejszą ilość punktów karnych, a w przypadku wyrównanego wyniku, ten kto pokona tor w krótszym czasie. Istnieje wiele rodzajów konkursów: w niektórych zwycięzcy wyłaniani są w dogrywkach; są też konkursy pozwalające na zbieranie punktów bonifikacyjnych oraz takie, w których priorytetowy jest czas przejazdu. Kobiety współzawodniczą z mężczyznami. Istnieje wiele rodzajów przeszkód, a te najczęściej spotykane to: stacjonata, okser, triplebarre, mur, oraz rów z wodą. W zależności od klasy i rodzaju konkursu, na parkurze ustawionych jest od 8 do 13 przeszkód – pojedynczych lub wchodzących w skład kombinacji, czyli tzw. szeregów. Przeszkody są ponumerowane zgodnie z kolejnością pokonywania; wyjątek stanowią niektóre konkursy specjalne. Dodatkowo, linia startu i mety, przeszkody oraz przejazdy obowiązkowe oznaczane są chorągiewkami białymi i czerwonymi. Zawodnik musi pokonać te części toru pomiędzy chorągiewkami, mijając czerwone po swojej prawej, a białe po lewej stronie.

Punktacja

Najczęściej podstawą w ocenianiu zawodników jest najmniejsza ilość błędów oraz czas przebiegu. Do błędów zalicza się (w konkursach do wysokości 125 cm czyli do klasy N1 włącznie):

strącenie przeszkody: 4 punkty karne

pierwsze nieposłuszeństwo konia: 4 punkty karne

drugie nieposłuszeństwo konia: 8 punktów karnych

trzecie nieposłuszeństwo konia: eliminacja

przekroczenie normy czasu: za każde rozpoczęte 4 sekundy – 1 punkt karny, w rozgrywkach za każdą rozpoczętą sekundę – 1 punkt karny (punkty karne mogą mieć wartości ułamkowe)

przekroczenie czasu maksymalnego: eliminacja

upadek jeźdźca lub jeźdźca i konia: eliminacja

pomylenie trasy przebiegu (bez korekty): eliminacja

pomoc niedozwolona: eliminacja

W konkursach od 130 cm włącznie (klasa C i powyżej oraz międzynarodowe zawody FEI) obowiązuje tylko jedno nieposłuszeństwo konia; drugie powoduje eliminację z konkursu.

Eliminacja różni się od dyskwalifikacji podstawami do jej stosowania oraz tym, że dotyczy tylko jednego konkursu i niemożności jego kontynuowania. Dyskwalifikacja może natomiast dotyczyć całych zawodów i wszystkich rozgrywanych w ich ramach konkursów.

Klasy konkursów

W Polsce obowiązują następujące klasy konkursów określone między innymi maksymalną wysokością przeszkód:

mini LL – 60 cm.

LL – do 90 cm

L – 100 cm; L1 – 105 cm

P – 110 cm; P1 – 115 cm

N – 120 cm; N1 – 125 cm

C – 130 cm; C1 – 135 cm

CC – 140 cm; CC1 – 145 cm

CS – 150 cm; CS1 – 155 cm

Co najmniej 50% przeszkód musi mieć wymiar odpowiadający klasie konkursu. Pozostałe przeszkody mogą być o 5 cm wyższe lub niższe.

W niektórych konkursach (potęgi skoku, 6 barier) przeszkody mogą mieć nawet ponad 2 metry wysokości.

Zawody

Najważniejszą imprezą sportową w skokach przez przeszkody jest letnia olimpiada (rozgrywana od 1900 roku), mistrzostwa świata (rozgrywane od 1957 roku), Puchar Świata, a także mistrzostwa kontynentów i regionów.

Puchar Narodów

Reprezentacje narodowe każdego roku walczą w seriach konkursów o Puchar Narodów. Zawody te są rozgrywane podczas Międzynarodowych Oficjalnych Zawodów Konnych (CSIO). W konkursie z każdej drużyny narodowej startuje po czterech jeźdźców, a w końcowej klasyfikacji odrzuca się najsłabszy wynik. Drużyny złożone z kilku par koń – jeździec biorą także udział w sztafetach.

Konkursy skoków

Konkursy w skokach przez przeszkody rozgrywane są na różnych zasadach, a podczas jednych zawodów organizuje się często kilka lub kilkanaście konkursów. Różnorodność torów przeszkód i stopnia trudności stanowią o atrakcyjności zawodów z perspektywy widzów oraz o zainteresowaniu zawodników. Techniczne i prawne warunki uczestnictwa w konkursach są jednakowe dla wszystkich uczestników.

W zawodach obowiązuje limit startów dla konia, który wynosi 2 starty dziennie (w zawodach trwających 3 dni i więcej, od 3 dnia włącznie – tylko 1 start). Start konia w 2 nawrocie konkursu dwunawrotowego jest wykorzystaniem limitu.

Istnieje wiele rodzajów konkursów w skokach przez przeszkody, organizowanych na różnych zasadach.

Należą do nich m.in.:

Konkurs zwykły

Konkurs zwykły – zawodnicy z jednakową liczbą punktów karnych klasyfikowani są według czasu przejazdu.

Konkurs dokładności

Konkurs dokładności ma założoną normę czasu, ale o miejscu w klasyfikacji decyduje nie czas, a ilość punktów karnych zgromadzonych podczas przejazdu. Jeźdźcy, którzy zdobyli tę samą liczbę punktów karnych zajmują miejsca ex aequo. Aby wyłonić zwycięzcę, przeprowadza się rozgrywkę na zasadzie

konkursu zwykłego.

Konkurs szybkości

Konkurs na szybkość to konkurs sędziowany według tabeli punktacji C. Polega ona na tym, że popełnione błędy są przeliczane na karne sekundy i dodawane do czasu przejazdu, a nieposłuszeństwa konia (pierwsze lub drugie) skutkują jedynie odpowiednio dłuższym czasem przejazdu. Konkursem takim jest np. konkurs myśliwski, w którym dodatkowo jeździec sam wybiera trasę przejazdu.

Konkurs dwunawrotowy

Konkurs składa się z dwóch nawrotów, które zawodnik musi pokonać dosiadając tego samego konia. Tory przeszkód mogą być identyczne lub różnić się w poszczególnych nawrotach. W zależności od ustaleń danych zawodów, w drugim nawrocie uczestniczą wszyscy zawodnicy, którzy ukończyli nawrót pierwszy, lub też ich część (nie mniej niż 25% i wszyscy, którzy ukończyli pierwszy nawrót bezbłędnie). Zwycięzców wyłania się zgodnie z punktami karnymi i czasem uzyskanym w rozgrywce.

Konkurs dwufazowy

Konkurs ten jest rozgrywany w dwóch fazach, następujących bezpośrednio po sobie. Linia mety pierwszej fazy (7 do 9 przeszkód) jest jednocześnie linią startu drugiej fazy (4 do 6 przeszkód). Po zakończeniu pierwszej fazy, przejazd kontynuują w drugiej fazie jedynie ci zawodnicy, którzy pokonali pierwszą bezbłędnie i w normie czasu. Każda z faz może być organizowana na zasadach różnych konkursów (np. dokładności i zwykłego lub dokładności i szybkości).

Konkurs potęgi skoków

Konkurs potęgi skoków polega na pokonywaniu coraz wyższych przeszkód, sięgających nawet ponad dwa metry (minimum 140 cm). Rekord należy do Chilijczyka Alberta Larraguibela na koniu Huaso w 1949 roku i wynosi 247cm.

Sztafeta

W sztafetach współzawodniczą zespoły złożone z 2 albo 3 zawodników, którzy razem wjeżdżają na parkur. Zawodnicy kolejno rozpoczynają przejazdy, a czas przejazdu wszystkich jest liczony wspólnie. Eliminacja jednego członka powoduje eliminację całego zespołu. Istnieje kilka wersji tego konkursu.

Konkursy z Jokerem

Konkurs o wzrastającym stopniu trudności

Konkurs odbywa się na 6, 8 lub 10 przeszkodach. Za każdą kolejną poprawnie pokonaną przeszkodę otrzymuje się wzrastającą ilość punktów (za przeszkodę nr 1: 1pkt, nr 2: 2 pkt itd.). Za błędy na przeszkodzie na tej samej zasadzie odejmuje się punkty. Narastająca trudność przeszkód wynika nie tylko z wysokości i szerokości, lecz także z ich umieszczenia na torze. Ostatnią przeszkodę jeździec może wybrać pomiędzy ostatnią typowo punktowaną przeszkodą lub Jokerem – przeszkodą dużo trudniejszą, lecz dwukrotnie wyżej punktowaną. Konkurs ten może być rozgrywany na zasadach konkursu zwykłego, dokładności z rozgrywką lub zwykłego z rozgrywką dla zawodników o tym samym wyniku punktowym.

Konkurs z wyboru przeszkód

W konkursie tym, każda przeszkoda jest oznaczona tabliczką, wskazującą ile punktów bonifikacyjnych daje jej pokonanie (od 10 do 120 punktów). Punktacja zależy od trudności przeszkody, a każda z przeszkód musi mieć taką budowę, która umożliwia przeskoczenie jej z obydwu stron. Jeździec pokonuje przeszkody w dowolnej kolejności (każdą może dwukrotnie). Na torze może pojawić się przeszkoda zwana Jokerem – trudniejsza i jako jedyna nagradzana 200 punktami. Wygrywa ten, kto w określonym czasie uzbiera najwięcej punktów.

Zrzutka powoduje, że punkty nie są przyznawane, a przeszkoda nie jest odbudowywana i nie jest możliwe zdobycie punktów za jej ponowne pokonanie. Zrzutka Jokera powoduje utratę 200 punktów. Upadek powoduje zakończenie przebiegu, ale zebrane punkty nie przepadają. Nieposłuszeństwa konia skutkują utratą czasu i zebraniem mniejszej ilości punktów bonifikacyjnych.

Kiełzna

Kiełzno musi być dostosowane do budowy konia, lecz także do jego umiejętności, stawianych przed nimi zadań oraz przyjętych metod pracy. Doświadczony jeździec dysponuje całą gamą rozmaitych kiełzn i ogłowi specjalnych.

Kiełzno – część ogłowia; krótki, jedno- lub dwudzielny, zwykle stalowy pałąk wkładany koniowi do pyska. Kiełzna można podzielić na trzy grupy, w zależności od zamierzonego efektu.

• Oparcie proste – zapewnia trwały i wygodny kontakt między pyskiem konia a ręką jeźdźca. Do tej grupy zalicza się zwykłe wędzidła złożone z dwóch metalowych ogniw łączonych przegubowo lub tylko z jednym ogniwem, w zależności od czułości pyska zwierzęcia. Do takich należą wędzidła oliwkowe z wąsami, Chantilly, Verdun, Billot.
• Efekt podniesienia – zapewnia efekt podniesienia wskutek działania ręki w kierunku bardziej pionowym ku górze i pobudza mięśnie nasady szyi, zapewniając lepsze podparcie przodu oraz, co za tym idzie, lepszą równowagę. W celu uzyskania tego efektu stosuje się wędzidła podnoszące z łamanymi ogniwami. Do takich należą wędzidło Baucher, działające na zasadzie przeciwwagi, oraz wędzidło Pessoa, działające na tej samej zasadzie, ale o wydłużonych czankach.
• Efekt opuszczenia – efekt ten uzyskuje się stosując munsztuk. Działa on na zasadzie dźwigni naciskającej żuchwę, zmuszające zwierzę do opuszczenia nosa i zgięcia karku.

Rodzaje kiełzn 

Kiełzna wędzidłowe 

WĘDZIDŁO ZWYKŁE ŁAMANE

WĘDZIDŁO GUMOWE

WĘDZIDŁO MIEDZIANE Z ROLKAMI

PELHAM

WĘDZIDŁO OLIWKOWE

WĘDZIDŁO MIEDZIANE

WĘDZIDŁO WYŚCIGOWE

WIELOKRĄŻEK

MUNSZTUK

Kiełzna bezwędzidłowe

HACKAMORE

KAWECAN

I to tyle na temat kiełzn.

Debone zmiany.... I niespodzianka!!!!!

Słuchajcie ludzie!!! Mamy Nowy szablon!!!! I we Wtorek dam zdj. I filmik z małymi skokami!!!!

Derki i dereczki

Derki

Cześć dzisiaj coś o derkach dla koni. Mieliście kiedyś taki problem że pierwszy raz zakładaliście derkę i nie wiedzieliście jak to zrobić dzisiaj wam pokażę. Przy okazji często się spotkałam się z pytaniami jaka derka najlepsza jakie rodzaje derek istnieją. Tu jest obrazek jak poprawnie założyć derkę.

 A teraz rodzaje derek:

Derka stajenna

I piękny model lub modelka. 

Derka siatkowa

Derka pastwiskowa 

Derka polarowa na dzień

Derka treningowa 

Jestem boska!!!!

Mamy.... 300 wyświetleń!!!!! Jupi!!!!

Hej

To ja jestem ta ,,new,, a dokładniej... Mrs. Castellan.
Ogólnie jeżdżę od pół roku (wiem mało, Jednorożec (Sara) jeździ  już około sześć lat). Ale nie otym ja zajmę się tu... no nie wiem.... Zobaczycie...

Siodło i ogłowie

Siodło – część rzędu końskiego stanowiąca siedzenie przeznaczone dla jeźdźca. Rusztowanie siodła to tzw. stelaż lub terlica, wykonany z drewna, metalu lub tworzywa sztucznego. Jego pokrycie to część wykonana z wyściółki (najczęściej z plastikowej pianki, dawniej ze słomy lub filcu) i obciągnięta skórą lub sztucznym materiałem. Chroni ona kręgosłup konia przed urazami oraz umożliwia mu swobodę poruszania. Kształt i wyprofilowanie siodła wpływa na dosiad i sylwetkę jeźdźca. Siodła są wytwarzane w różnych rozmiarach oraz ciężarach, tak, aby pasowały do różnych rodzajów koni i jeźdźców.

Części siodła

łęk przedni oraz tylny – najwyższych punktów na początku i końcu siodła,
siedzisko – miejsca pomiędzy łękami,
dwie tybinki – duże płaty skóry po bokach siodła z poduszkami kolanowymi,
podtybinki – małe płaty skóry pod spodem tybinek, które przykrywają przystuły,
przystuły – paski, do których zapina się popręg,
przystulica – kolejny płat grubszej i sztywniejszej skóry na spodniej stronie siodła przylegającego bezpośrednio do czapraka,
popręg – pas zapinany pod brzuchem konia (niekiedy dwa cieńsze na obu końcach siodła – w wypadku siodła westernowego),
puśliska – paski po obu stronach siodła, na których wiszą strzemiona,
strzemiona – metalowe (lub skórzane w wypadku siodła westernowego), półokrągłe "uchwyty" na stopy jeźdźca,
czaprak – dodatkowa podkładka pod siodło z materiału, filcu, futerka lub specjalnego plastyku zapobiegająca odparzeniom grzbietu konia,
terlica – podstawa (stelaż) każdego siodła.

Rodzaje siodeł

Istnieje wiele rodzajów siodeł przystosowanych do różnych potrzeb. Najczęściej używa się siodła ogólnoużytkowego (wszechstronnego). Pozostałe rodzaje to:

siodła skokowe

ujeżdżeniowe

wyścigowe

westernowe

 rajdowe 

 wojskowe (kulbaki) 

siodła do gry w polo

siodła do polowań

W hipoterapii i onoterapii stosuje się siodło u uproszczonej budowie, zwane gapą, które umożliwia wykonywanie zabiegów rehabilitacyjnych. Kobiety biorące udział w zawodach czasami, zgodnie z tradycją XIX wieku używają damskich siodeł.

Ogłowie

Ogłowie (inaczej: uzda, tranzelka) – główna część rzędu jeździeckiego lub uprzęży. Jest to, mówiąc ogólnie, uprząż rzemienna na głowę konia (rzadziej osła lub muła) z wędzidłem wkładanym do pyska zwierzęcia (lub bez – ogłowia bezwędzidłowe, np. hackamore, bosal). Głównym zadaniem ogłowia jest utrzymanie kiełzna (lub paska naciskającego na nos w wypadku ogłowi bezwędzidłowych) we właściwym miejscu w pysku konia.

Ogłowie wędzidłowe składa się z:
wędzidła – metalowego, gumowego lub plastikowego (czasem smakowego np. jabłkowego); występują różne typy wędzideł w zależności od siły działania i budowy – proste, łamane prosto (złożonego z dwóch części) lub łamane podwójnie (z 3 części); tzw. pessoa, munsztuk, pelham, wędzidła z wąsami, pierścieniowe, oliwkowe a także wiele innych
pasków policzkowych – podtrzymujących wędzidło po bokach głowy konia
nagłówka/potylicy – paska za uszami konia
naczółka – paska na czole konia
nachrapnika (nie zawsze)podgardla
wodzy

Ogłowia bezwędzidłowe typu hackamore mają podobną budowę jak ogłowia wędzidłowe, zamiast wędzidła występują metalowe czanki (długie lub krótkie) po bokach pyska z przyczepionymi od góry i dołu paskami. Ogłowia bezwędzidłowe działają na zasadzie nacisku na nos konia.

Części pomocnicze ogłowia to:

wytok – pasek zapięty do popręgu pomiędzy nogami konia, podtrzymywany przez drugi wokół szyi; od góry posiada kółka, przez które przewleczone są wodze – zapobiega szarpaniu głowy konia w górę.

Ochrona

Oprócz podstawowych elementów wyposażenia - siodła i ogłowia - istnieje dodatkowy sprzęt, który chroni konia przed dyskomfortem i urazami. Podkładka pod siodło, ochraniacze na nogi, bandaże i owijki mają konkretne zastosowanie, ale należy pamiętać, że nie mogą one rekompensować źle dopasowanego rzędu lub niefrasobliwej jazdy.


Komfort i bezpieczeństwo
Zarówno siodło, jak i ogłowie muszą być prawidłowo dopasowane i odpowiednie dla danego konia i stylu jazdy. To samo dotyczy inna część wyposażenia. Sprzęt typu czaprak i ochraniacze na nogi nie są tylko modnymi akcesoriami - każdy z nich ma konkretne zadanie, a źle użyte mogą wyrządzić krzywdę zwierzęciu. W niektórych przypadkach pewne dodatkowe elementy są bardzo istotne.


Ochrona podczas skoków
Rozsądek nakazuje nałożenie koniowi na nogi podczas skoków przez przeszkody i próby terenowej, kiedy narażony jest na uderzenie kończynami przeszkody lub ściganie ( uderzenie tylnymi kopytami o piętki przednich kończyn).


Pod siodłem
Większość jeźdźców używa czapraka lub potnika, by pot i brud nie stykały się z siodłem. Najlepszymi materiałami są bawełna i wełna. Czaprak powinien być tak ukształtowany, by wpasował się w prześwit siodła.



Czaprak

Np taki bo jest dużo wzorów i kształtów.

Kalosze
Większość jeźdźców podczas prób terenowej stosuje kalosze, by zmniejszyć ryzyko kontuzji. Kalosze gumowe w podstawowej wersji są wyciągane na kopyto, ale ich zakładanie jest trochę kłopotliwe, a same kalosze mogą się wywijać. Łatwiejsze w użyciu są kalosze neoprenowe z zapięciem na rzep.

Zakładanie ochraniaczy

Krok. 1 Ustawianie ochraniaczy

Ochraniacz chroni nogę między nadgarstkiem a pęciną. Ustawiamy go wyżej niż to konieczne i zsuwamy na właściwe miejsce, by by sierść pod spodem leżała gładko. Większość ochraniaczy jest wyprofilowana.

Krok. 2 Zapinanie ochraniaczy

Najpierw zapinamy górne zapięcia. Wolne końce powinny być skierowane do tyłu.  ( Jeśli ochraniacze mają podwójne zapięcie, wewnętrzne paski układają się od przodu do tyłu, na zewnętrzne - od tyłu do przodu ).

Krok. 3 Sprawdzanie

Upewniamy się, czy ochraniacz jest dobrze założony i, jeśli to konieczne, poprawiamy jego położenie. Ochraniacze powinny dobrze przylegać do kończyn, by nie zsuwały się, nie zakłócały ruchu konia.

Nakładanie bandaży treningowych

Bandaże treningowe służą do ochrony lub wspomożenia ścięgien. Są cieńsze niż bandaże stajenne i czasami lekko elastyczne, dlatego należy używać, by nie owijać ich zbyt ciasno. Owija się je , poczynając od nadgarstka i kończąc powyżej pęciny. Zakładane są zawsze na podkład filcowy lub ligninę.

I to na tyle o ochronie koni, miłego czytania komentujcie i dołączajcie do obserwatorów zapraszam.

Ubieramy się

Bryczesy

Specjalne spodnie do jazdy konnej zapewniające swobodę ruchów, nie posiadające ciasnych szwów po wewnętrznej stronie nóg (tam, gdzie nogi przylegają do siodła lub konia). Chronią przed obtarciami, pozwalają na wygodny i prawidłowy dosiad. Mogą być obcisłe i dokładnie opinać nogi jeźdźca, zwane rajtuzami (niem.) - "Reithose"  lub bufiaste w części udowej jak np. bryczesy kawaleryjskie. Posiadają tzw. lej, czyli wzmocnienie. Wyróżnia się leje kolanowe i pełne leje. Te pierwsze to wzmocnienia tylko po wewnętrznej stronie kolan. Pełne leje to wzmocnienia nałydkach oraz wewnętrznej stronie ud i siedzeniu.

Czapsy

Rodzaj długich, najczęściej wykonanych ze skóry ochraniaczy na nogi jeźdźca. Czapsy zaczynają się od stopy do końca łydki mają specjalną gumkę, którą wkładamy pod stopę. Mogą być na rzep lub suwak.

KASK

Kask jest częściom ubioru jeźdźca. Jest bardzo twardy i dlatego dobrze chroni głowę przed urazami i zranieniami. Daszek słanie nasze oczy żeby nas ni oślepiało słońce. Jest jedną z najważniejszych części ubioru.

Sztyblety 

Skórzane buty na płaskiej podeszwie i z nierozcinaną cholewą ponad kostkę, która zaopatrzona jest w elastyczną gumę po bokach ułatwiającą zakładanie. Pierwotnie używane w jeździectwie. Mają zapewnić prawidłowe ułożenie nogi w strzemieniu i wygodę. Wysokość ponad kostkę ochrania ją przed obcieraniem.

Skarpetki

Skarpetki mogą być zamiast czapsów, ale nie są konieczne to zależy, w czym nam wygodniej będzie jeździć ja osobiście posiadam i czapsy i skarpetki. W skarpetkach jeżdżę zimą a w czapsach latem. Oczywiście nie muszą to być skarpetki ze sklepu jeździeckiego, bo mogą być takie z marketu różnią się tylko metką ja mam dwie pary ze sklepu jeździeckiego dostałam od siostry na urodziny a dwie kupiłam w Realu. Więc można je kupić, ale to zależy, w czym nam będzie wygodniej.

Palcat

Krótki bat skokowy o przepisowej długości do 75 cm. Pomoc jeździecka, służąca do wzmocnienia łydki lub skarcenia konia. Palcatem klepie się konia po łopatce lub tuż za łydką jeźdźca. Palcata powinno się używać dopiero wtedy, gdy opanowane jest panowanie nad koniem za pomocą łydek i dosiadu.

Oficerki 

Buty o wysokich cholewach, zazwyczaj skórzane, używane do jazdy konnej. Mają sztywną i pozbawioną wyraźnego bieżnikapodeszwę, która umożliwia prawidłowe oparcie stopy w strzemieniu i pozwala na bezpieczne wysunięcie stopy w razie upadku z konia. Cholewa jest często usztywniona w tylnej części tak, aby nie opadała i nie marszczyła się w dolnej części. Obuwie tego rodzaju używane jest także w wojsku jako element stroju paradnego.

Do jazdy konnej używane są także wysokie buty wykonane z tworzyw sztucznych takich jak guma i PCW, podobne do skórzanych ale całkowicie nieprzemakalne. Są tańsze, ale nie dają tak dobrego ułożenia stopy w strzemionach jak skórzane. W zamian dają pełną ochronę przed przemakaniem, łatwo się je czyści i nie wymagają szczególnej konserwacji.

Kamizelka ochronna

Chroni nasze plecy i klatkę piersiową przed upadkiem z konia. Nie trzeba jej kupować ale jeśli chcemy zapewnić sobie dodatkowe bezpieczeństwo to polecam ja akurat takiej nie posiadam. Co więcej mówić po prostu nas ochrania.

Rękawiczki

Rękawiczki chronią nasze ręce przed otarciami, a w  zimę przed zimnem. Mogą być bawełniane lub skórzane. Nie są obowiązkowe ale jest nam wygodniej  gdy je nosimy.