Zawody Cz.5

Zawody konne cz. 5

Polo 
Polo – gra rozgrywana konno na trawiastym boisku przez dwie czteroosobowe drużyny, których gracze dążą, używając długich kijów tzw. malletów, do umieszczenia w bramce przeciwnika drewnianej, białej kuli, wielkości pomarańczy. Polo – gra rozgrywana konno na trawiastym boisku przez dwie czteroosobowe drużyny, których gracze dążą, używając długich kijów tzw. malletów, do umieszczenia w bramce przeciwnika drewnianej, białej kuli, wielkości pomarańczy.

Zasady
Celem gry jest wbicie do bramki rywala (szerokość 7,32 m) piłki, za pomocą malleta. W grze uczestniczą dwie drużyny, liczące po 4 zawodników, rozgrywające mecz konno. Boisko o wymiarach 275 m x 183 m jest zazwyczaj trawiaste. W polo można grać również na boiskach o wymiarach 100 m x 50 m, wówczas jest to "arena polo", a gra się po 3 zawodników. W meczu rozgrywa się od 4 do 8 części trwających 7,5 minuty tzw. czakerów, 6,5 minut na arena polo. Między nimi są 3-minutowe przerwy, które zwykle wystarczają na zmianę konia. Zawodnik, grający w polo posiada zwykle 4 konie podczas meczu. Za każdym razem po wbiciu piłki do bramki, czyli zdobyciu ,,gola", zawodnicy zamieniają się połowami.

Ponieważ jest to męcząca i urazowa gra, wykorzystuje się do niej najczęściej konie pełnej krwi angielskiej lub konie argentyńskie. W klubach sportowych konie rozgrywają tylko od 2 do 5 sezonów.

W Polsce istnieje kilka klubów polo, m.in. na południowych obrzeżach Warszawy: we wsi Obręb BUKSZA, we wsi Jaroszowa Wola WARSAW POLO CLUB. Na północnych obrzeżach Warszawy znajduje się ŻURAWNO Polo. Pod Poznaniem - Wielkopolski Polo Club Ocieszyn oraz Sowiniec Polo Club.

Zawody cz. 4

Zawody konne cz. 4

Ujeżdżenie
Ujeżdżenie (też: dresaż, z fr. dressage – tresura) – olimpijska konkurencja jeździectwa wspierana przez Międzynarodową Federację Jeździecką (FEI). W nowoczesnym ujeżdżeniu, jeździec i koń wykonują serię określonych wcześniej ruchów, zwanych figurami na czworokątnej arenie, zwanej czworobokiem. Znajomość podstaw tej dyscypliny jest konieczna przy uprawianiu innych dyscyplin jeździeckich, np. skoków. Ujeżdżenie jest też jedną z trzech prób, jakie obejmuje WKKW.

Zainteresowanie rozwijaniem naturalnych możliwości konia sięga starożytności. W XVI wieku powstała klasyczna szkoła jazdy, w której najpierw szkolono konia "z ziemi" przy pomocy długich wodzy. W XIX wieku popularność zyskało ujeżdżenie, na którego kształtowanie wpływ mieli jeźdźcy z Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu oraz Cadre Noir we Francji.

Pierwsze zawody zorganizowano w 1873 roku w Bratysławie w celu utrwalenia schematu klasycznego jeździectwa i przedstawienia najważniejszych celów treningu młodego konia wierzchowego. Od 1963 roku rozgrywane są Mistrzostwa Europy, a od 1966 – Mistrzostwa Świata.

Od początku lat 80. XX w. wprowadzono programy dowolne z muzyką (tzw. Kür). Jeździec wykonuje w nich własny program ułożony z określonego zestawu ruchów i figur (w zależności od klasy trudności programu) z odpowiednio dobranym podkładem muzycznym; program dowolny zawiera jednakże określone elementy obowiązkowe.

Celem ujeżdżenia jest harmonijny rozwój naturalnych możliwości i zdolności konia zrównoważonego, elastycznego, dobrze i szybko reagującego na polecenia. Szkolenie konia powinno prowadzić do doskonalenia jego naturalnej równowagi, zachowania elastyczności ruchów oraz wyrobienia posłuszeństwa i chęci współpracy z jeźdźcem. Koń i jeździec powinni reprezentować wspólnie harmonię i elegancję, płynność ruchów, spokój, równowagę i wzajemne porozumienie. Wyszkolenie konia ujeżdżeniowego wymaga cierpliwości, wyczucia jego psychiki i wielu lat treningu.

"Koń powinien pozwolić jeźdźcowi wygodnie siedzieć, reagując posłusznie i z zaufaniem na pomoce pozostając całkowicie wyprostowany w ruchu po liniach prostych i odpowiednio wygięty przy jeździe po łukach. Powinien sprawiać wrażenie, że wykonuje stawiane mu zadania z własnej woli.

Do ujeżdżenia wykorzystuje się prawie wszystkie współczesne rasy koni gorącokrwistych, choć najczęściej obserwuje się konie hanowerskie i lipicańskie

Zawody w ujeżdżeniu
Konkursy ujeżdżenia odbywają się w skali międzynarodowej i krajowej. Konkursy krajowe podzielone są na klasy (według stopnia trudności): L, P, N, C, CC i CS. Każda klasa dzieli się na programy opisujące obowiązkowe ruchy, jakie zawodnik i koń powinni wykonać na czworoboku. Zawody organizowane przez FEI w ramach mistrzostw świata, kontynentu, a także igrzysk olimpijskich rozgrywane są w formule konkursów Grand Prix, Grand Prix Special i Grand Prix Kur (dowolny).


We wszystkich klasach, jeździec i koń prezentują figury i chody (zebrane, robocze, pośrednie, wyciągnięte): stęp, kłus i galop, płynne przejścia pomiędzy chodami oraz zmiany tempa. W zależności od poziomu trudności konkursu, obecne są też inne elementy programu, np. ciąg, lotna zmiana nogi (co cztery/trzy/dwie/jedno foule), pasaż, piaff, piruet. "Wszystkie ruchy konia winny być wykonane przy użyciu niewidocznych pomocy i bez widocznego wysiłku ze strony zawodnika". Konkursy w niższych klasach oceniane są przez jednego sędziego; w klasach wyższych oceny wystawia trzech lub pięciu sędziów. Sędzia ocenia zawodnika na 10-punktowej skali. Ocena końcowa zawodnika jest sumowana i podawana w procentach; zwycięża ten, którego wynik jest najwyższy. Kobiety współzawodniczą z mężczyznami.

Areny zawodów
Konkursy w ujeżdżeniu rozgrywane są na piaszczystym (czasem trawiastym) czworoboku o wymiarach 20 × 40 m (niższe klasy) lub 20 × 60 m (wyższe klasy). Czworobok jest oznaczony 12 tablicami z literami, które umieszczone są na ogradzających plac szrankach (niskich białych płotkach). Litery wskazują miejsca wykonania figur (koła, wolty, ósemki, wężyki i serpentyny) i innych elementów programu. Po wjeździe na czworobok, zawodnika obowiązuje ukłon.

Strój i rząd
Strój zawodnika i rząd konia określają przepisy jeździeckie. W zawodach wyższej rangi, strój zawodnika składa się obowiązkowo z: czarnego lub granatowego fraka (na zawodach regionalnych i do klasy CC może to być marynarka), cylindra, białych lub kremowych bryczesów, plastronu lub krawata, rękawiczek, długich czarnych butów i ostróg. Ochronne nakrycie głowy (kask) jest dozwolone we wszystkich klasach i obowiązkowe dla juniorów. Jeźdźcy uprawnieni do noszenia munduru mogą w nim występować na zawodach, zamiast ukłonu obowiązuje wówczas salutowanie. W niższych klasach wymagane jest kiełznanie wędzidłowe, w wyższych – munsztukowe. Obowiązuje siodło ujeżdżeniowe, czyli o wydłużonych tybinkach, do jazdy na długich puśliskach. Używanie bata (tylko ujeżdżeniowego – do 120 cm dla koni i 100 cm dla kuców) jest dozwolone jedynie na zawodach krajowych. Nie dopuszcza się stosowania wytoków, napierśników i innych środków pomocniczych, nawet ochraniaczy nóg końskich czy bandaży. Koń musi być zadbany i czysty, a jego grzywa zapleciona.


Dyscyplina dla niepełnosprawnych
Dyscyplina ujeżdżenia, jako jedyna dyscyplina jeździecka, od roku 1996 stanowi część igrzysk paraolimpijskich. Od roku 2006 dyscyplina ujeżdżenia dla osób niepełnosprawnych jest także regulowana przez FEI, która jest jedyną międzynarodową federacją sportową nadzorującą obie odmiany konkurencji. Organizowane są krajowe i międzynarodowe zawody w parajeździectwie. Podobnie, jak w dyscyplinie powożenia, zasady rozgrywania konkursów pozostają niezmienione, a współzawodnicy są dobierani w grupy w zależności od ich siły i sprawności fizycznej dla sprawiedliwej konkurencji. Zgłoszenia rozpatrywane są przez FEI indywidualnie i na ich podstawie dopuszcza się używanie dodatkowych pomocy.


Mistrzowie
edną z najbardziej utytułowanych zawodniczek światowej czołówki w ujeżdżeniu jest Holenderka Anky van Grunsven, która zdobyła złoto na igrzyskach olimpijskich w Sydney (2000), w Atenach (2004) i w Pekinie (2008).

W Polsce do czołówki należą m.in.:
-Anna Bienias
--Justyna Dysarz (8 złotych, 8 srebrnych i 6 brązowych medali imprez mistrzowskich)
Katarzyna Milczarek (wielokrotna mistrzyni Polski, w roku 2009 wygrała konkursy Grand Prix oraz Grand Prix Kur w Pucharze Świata)
--Małgorzata Morsztyn (1995-1998 zdobyła medale Mistrzostw Polski; w roku 1999 zajęła I miejsce Halowych Mistrzostw Polski, II miejsce Mistrzostw Polski; w roku 2000 zdobyła I miejsce Mistrzostw Polski[potrzebne źródło]; w roku 2001 wzięła udział w finale Pucharu Świata w ujeżdżeniu, zajęła 11-ste miejsce)

Michał Rapcewicz (dwukrotny Mistrz Polski 2007, 2008 r. i brązowy medalista 2006 r., olimpijczyk 2008)
-Żaneta Skowrońska (wielokrotna medalistka Mistrzostw Polski: Młodych Jeźdźców 2000 r., Seniorów 2001, 2002 r.; wicemistrzyni 2003, 2006 r.; medal brązowy 2004, 2005 i 2007 r.)
-Teresa Tomaszewska (wielokrotna medalistka mistrzostw Polski)
-Maja Wieczorek (czołowa zawodniczka młodej kadry)

Mamy new adminkę!!!!

Dokładnie! Mamy new adminkę.

Zawody konne Cz. 3

WKKW - Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego
WKKW (Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego) – olimpijska konkurencja jeździectwa, jeden z najbardziej widowiskowych sportów konnych wspierany przez Międzynarodową Federację Jeździecką (FEI). Jest wszechstronnym sprawdzianem konia i jeźdźca, wymagającym dużego doświadczenia. Zawody odbywają się najczęściej w czasie trzech dni, podczas których przebiegają trzy różne próby sprawności jeźdźca i konia.

Współzawodnictwo podobne do współczesnego WKKW wywodzi się z tradycji wojskowej i znane było już przed 1902 rokiem, gdy w Paryżu rozegrano pierwszy taki konkurs. Składał się z kilku etapów: ujeżdżenia, steeplechase, biegu z przeszkodami, terenowego biegu płaskiego i konkursu skoków. Celem tych zawodów było zademonstrowanie zdolności, wytrzymałości i szybkości koni, jak również ich elegancji, a także zgrania konia z jeźdźcem. Po raz pierwszy zawody zostały rozegrane jako konkurencja olimpijska w roku 1912 w Sztokholmie, lecz do roku 1924 mogli w nich brać udział tylko oficerowie wojskowi w czynnej służbie. Zawodnicy cywilni zostali dopuszczeni w roku 1956. Kobiety zaczęły startować w zawodach w roku 1964 i współzawodniczą z mężczyznami.

Zawody WKKW są najpełniejszym sprawdzianem umiejętności jeźdźca i konia. Mogą być rozgrywane podczas jednego, dwóch lub trzech dni. Podczas zawodów, należy pokonać wszystkie trzy próby z jak najmniejszą ilością punktów karnych; bonifikacyjne punkty z próby ujeżdżenia są odpowiednio przeliczane. Wynik każdej próby ma duże znaczenie w wyłanianiu zwycięzcy, jednak najczęściej decydującą jest próba terenowa. Podczas trwania zawodów, konie poddawane są dokładnym badaniom weterynaryjnym, od których wyniku zależy dopuszczenie do kolejnych prób. Badania te są bardzo istotne; ostatnie z badań nazywane jest nawet przez zawodników "czwartą próbą".

Zawody konne cz. 2

Zawody konne cz. 2

Wyścigi konne

Na moim blogu części z rodzaju zawody będzie wiele wiadomo tyle ile jest zawodów konnych a jest ich wiele dzisiaj wyścigi konne.  To rodzaj zawodów w których określona liczba koni ściga się o nagrodę. Ten sport jest uprawiany od starożytności. W wyścigach biorą udział konie pełnej krwi angielskiej, konie arabskie, quarter horse i wiele innych. Wyścigi konne dzielą się na wyścigi z przeszkodami i płaskie (bez przeszkód). Zawody odbywają się na hipodromach, czyli torach wyścigowych. Koni wyścigowych dosiadają doświadczeni jeźdźcy – dżokeje, którzy muszą być niewysocy i lekcy. By wyścigi były sprawiedliwe, przed startem waży się dżokeja z siodłem i jeśli dżokej waży za mało, wkłada się do siodła ciężarki, by wszystkie konie niosły taki sam ciężar. Oprócz wyścigów w galopie, organizowane są także wyścigi kłusaków. Wyścigi polegają na tym, że konie ścigają się ze sobą w kłusie, głównie w wyścigach specjalnych dwukołowych wózków. Jeśli koń zagalopuje, jest dyskwalifikowany. Podczas wyścigów często urządzane są zakłady pieniężne, w których obstawia się m.in. na konia, który wygra, na dwa pierwsze miejsca, na trzy pierwsze miejsca i typowania miejsca, które zajmie określony koń. W Polsce wyścigi konne są obecnie rozgrywane w Warszawie (Tor wyścigów konnych Służewiec), we Wrocławiu i Sopocie.

Wyścigi były organizowane już przez starożytnych Rzymian, ale pierwsze prawdziwe wyścigi konne zostały zorganizowane w 1780 roku przez angielskiego lorda Derby'ego. Pierwszy wyścig konny w Polsce, mający charakter rywalizacji sportowej, został odnotowany w 1777, kiedy w wyniku zakładu klacz Kazimierza Rzewuskiego pokonała konia angielskiego posłaSir Charlesa Whitwortha na drodze z Woli do Zamku ujazdowskiego. Pierwsze regularne wyścigi z profesjonalnym torem wyścigowym zorganizowało w 1841 "Towarzystwo Wyścigów Konnych i Wystawy Zwierząt Gospodarskich w Królestwie Polskim". Pierwszy tor zlokalizowany był przy ul. Polnej w Warszawie, na części terenu Pola Mokotowskiego. Tor mokotowski miał wady i zalety: znajdował się w centrum miasta, było więc do niego blisko, było tam jednak ciasno, a drewniane trybuny szybko się zestarzały. W Krakowie w drugiej poł. XIX w. dzierżawiony przez Towarzystwo Międzynarodowe Wyścigów Konnych w Krakowie tor wyścigowy znajdował się obok Parku Jordana, między dzisiejszą ul. Reymonta i ul. Piastowską – wówczas polną drogą. W zarządzie Towarzystwa zasiadali m. in. Hutten-Czapscy, Lubomirscy, Mycielscy, Potoccy, Siemieńscy, Tarnowscy, Tyszkiewiczowie i Wodziccy. Reprezentantem armii austriackiej był hr. Bogumił Clam-Martinic. Wyścigi odbywały się tylko raz w roku i wtedy można było tam zobaczyć cały krakowski high life (panie prezentowały wystawne toalety, a panowie nosili popielate cylindry). W roku 1916 wygasła umowa dzierżawna i teren wyścigów zaczął zamieniać się w porośnięty chwastami nieużytek. Po I wojnie światowej południowo-zachodnia część dawnego toru zamieniona została przez środowisko żydowskie na folwark doświadczalny, w którym przygotowywano kandydatów do pracy na roli w Palestynie. Obecnie rozciąga się tam willowe osiedle Cichy Kącik.

Najsłynniejsze konie wyścigowe :

Big Red ( Secretariat ) pozostawił po sobie wiele słynnych koni

- War Admiral

- American Flage

- Crusadera

- Seabiscuuit

- Hard Tack

Ruffian

Eclipse

Phar Lap

Eight Belles

Shergar

Assault

Barbaro

Zenyatta

Demona

I to byłoby na tyle miłego czytania.

Ucho prawdę ci powie

Ucho prawdę ci powie

Pies merda ogonem, gdy się cieszy, kot ociera się o nasze nogi i mruczy, ale jak poznać, co czuje koń ? Jaki ma nastrój? Obserwuj jego ... uszy. Ułożenie końskich uszu powie ci, czy twój ulubieniec jest zły, zaciekawiony, czy przestraszony. Zwruć też uwagę na oczy oraz ruchy głowy i szyi.

Boję się !

Przestraszony koń nastawia sztywno uszy, ma rozszeżone źelenice i napięte mięśnie. Zarówno uszy, jak i wzrok są skierowane na przedmiot, którego się obawia. Może nawet z jego powidu całkiem poważnie rozważyć ucieczkę.

Jestem zły !

Koń, który kładzie uszy po sobie, jednocześnie odginając szyję do tyłu, jest zły i zdenerwowany. Uwaga! Niektóre konie mogą próbować ugryźć lub kopnąć ( ustawiają się wówczas zadem do człowieka ).

Bardzo ciekawie ! 

Koń to czujne zwierzę, które bacznie obserwuje otaczający je świat. Gdy coś mu się wydaje interesujące, stawia uszy ,, na sztorc ,, , odwraca się w stronę tego , co go zaciekawiło, i uwagą się przygląda.

Chce mi się spać ...

Senny lub zmęczony kon zwiesza smętnie głowę, uszy odchyla do tyłu i na boki, a także rozluźnia dolną wargę. 

Mam tyle energii!

Kiedy koń jest pobudzony, wygina szyję w łuk, a uszy kładzie do przodu. Może się przytym niespokojnie zachowywać, np. chodzić w miejscu lub rżeć.

Zawody konne cz. 1

Zawody konne

Skoki konne

Dzisiaj powiem wam o skokach to dyscyplina w jeździe konnej. Jest bardzo popularna i to mój ulubiony rodzaj zawodów. W konkurencji tej, koń i jeździec pokonują przeszkody ustawione na torze zwanym parkurem z jak najmniejszą ilością błędów.  Skoki przez przeszkody wywodzą się z XVIII wiecznej tradycji polowań na lisy i współzawodnictwa pomiędzy ich uczestnikami. Pierwsze oficjalne zawody w skokach odbyły się w 1864 roku w Dublinie. Od 1900 roku (olimpiada w Paryżu), czyli już od drugiej olimpiady nowożytnej, jest to dyscyplina olimpijska. Pierwszy konkurs skoków w Polsce rozegrano w 1880 roku w Warszawie. Na początku XX wieku zaczęto stosować rodzaj dosiadu, umożliwiający koniowi skakanie w warunkach zbliżonych do naturalnych. Rewolucyjną w tamtych czasach pozycję skokową wprowadził kapitan Federico Caprilli. Celem zawodów jest sprawdzenie umiejętności, dokładności i wytrenowania konia skaczącego pod jeźdźcem. Konkurencja polega na tym, że na parkurze ustawia się kilka lub kilkanaście przeszkód, które koń wraz ze swym jeźdźcem musi pokonać w określonej kolejności i czasie, z jak najmniejszą liczbą zrzutek i przypadków nieposłuszeństwa konia. Za każdy błąd para koń i jeździec otrzymuje punkty karne. Zwycięża ten, kto zgromadził jak najmniejszą ilość punktów karnych, a w przypadku wyrównanego wyniku, ten kto pokona tor w krótszym czasie. Istnieje wiele rodzajów konkursów: w niektórych zwycięzcy wyłaniani są w dogrywkach; są też konkursy pozwalające na zbieranie punktów bonifikacyjnych oraz takie, w których priorytetowy jest czas przejazdu. Kobiety współzawodniczą z mężczyznami. Istnieje wiele rodzajów przeszkód, a te najczęściej spotykane to: stacjonata, okser, triplebarre, mur, oraz rów z wodą. W zależności od klasy i rodzaju konkursu, na parkurze ustawionych jest od 8 do 13 przeszkód – pojedynczych lub wchodzących w skład kombinacji, czyli tzw. szeregów. Przeszkody są ponumerowane zgodnie z kolejnością pokonywania; wyjątek stanowią niektóre konkursy specjalne. Dodatkowo, linia startu i mety, przeszkody oraz przejazdy obowiązkowe oznaczane są chorągiewkami białymi i czerwonymi. Zawodnik musi pokonać te części toru pomiędzy chorągiewkami, mijając czerwone po swojej prawej, a białe po lewej stronie.

Punktacja

Najczęściej podstawą w ocenianiu zawodników jest najmniejsza ilość błędów oraz czas przebiegu. Do błędów zalicza się (w konkursach do wysokości 125 cm czyli do klasy N1 włącznie):

strącenie przeszkody: 4 punkty karne

pierwsze nieposłuszeństwo konia: 4 punkty karne

drugie nieposłuszeństwo konia: 8 punktów karnych

trzecie nieposłuszeństwo konia: eliminacja

przekroczenie normy czasu: za każde rozpoczęte 4 sekundy – 1 punkt karny, w rozgrywkach za każdą rozpoczętą sekundę – 1 punkt karny (punkty karne mogą mieć wartości ułamkowe)

przekroczenie czasu maksymalnego: eliminacja

upadek jeźdźca lub jeźdźca i konia: eliminacja

pomylenie trasy przebiegu (bez korekty): eliminacja

pomoc niedozwolona: eliminacja

W konkursach od 130 cm włącznie (klasa C i powyżej oraz międzynarodowe zawody FEI) obowiązuje tylko jedno nieposłuszeństwo konia; drugie powoduje eliminację z konkursu.

Eliminacja różni się od dyskwalifikacji podstawami do jej stosowania oraz tym, że dotyczy tylko jednego konkursu i niemożności jego kontynuowania. Dyskwalifikacja może natomiast dotyczyć całych zawodów i wszystkich rozgrywanych w ich ramach konkursów.

Klasy konkursów

W Polsce obowiązują następujące klasy konkursów określone między innymi maksymalną wysokością przeszkód:

mini LL – 60 cm.

LL – do 90 cm

L – 100 cm; L1 – 105 cm

P – 110 cm; P1 – 115 cm

N – 120 cm; N1 – 125 cm

C – 130 cm; C1 – 135 cm

CC – 140 cm; CC1 – 145 cm

CS – 150 cm; CS1 – 155 cm

Co najmniej 50% przeszkód musi mieć wymiar odpowiadający klasie konkursu. Pozostałe przeszkody mogą być o 5 cm wyższe lub niższe.

W niektórych konkursach (potęgi skoku, 6 barier) przeszkody mogą mieć nawet ponad 2 metry wysokości.

Zawody

Najważniejszą imprezą sportową w skokach przez przeszkody jest letnia olimpiada (rozgrywana od 1900 roku), mistrzostwa świata (rozgrywane od 1957 roku), Puchar Świata, a także mistrzostwa kontynentów i regionów.

Puchar Narodów

Reprezentacje narodowe każdego roku walczą w seriach konkursów o Puchar Narodów. Zawody te są rozgrywane podczas Międzynarodowych Oficjalnych Zawodów Konnych (CSIO). W konkursie z każdej drużyny narodowej startuje po czterech jeźdźców, a w końcowej klasyfikacji odrzuca się najsłabszy wynik. Drużyny złożone z kilku par koń – jeździec biorą także udział w sztafetach.

Konkursy skoków

Konkursy w skokach przez przeszkody rozgrywane są na różnych zasadach, a podczas jednych zawodów organizuje się często kilka lub kilkanaście konkursów. Różnorodność torów przeszkód i stopnia trudności stanowią o atrakcyjności zawodów z perspektywy widzów oraz o zainteresowaniu zawodników. Techniczne i prawne warunki uczestnictwa w konkursach są jednakowe dla wszystkich uczestników.

W zawodach obowiązuje limit startów dla konia, który wynosi 2 starty dziennie (w zawodach trwających 3 dni i więcej, od 3 dnia włącznie – tylko 1 start). Start konia w 2 nawrocie konkursu dwunawrotowego jest wykorzystaniem limitu.

Istnieje wiele rodzajów konkursów w skokach przez przeszkody, organizowanych na różnych zasadach.

Należą do nich m.in.:

Konkurs zwykły

Konkurs zwykły – zawodnicy z jednakową liczbą punktów karnych klasyfikowani są według czasu przejazdu.

Konkurs dokładności

Konkurs dokładności ma założoną normę czasu, ale o miejscu w klasyfikacji decyduje nie czas, a ilość punktów karnych zgromadzonych podczas przejazdu. Jeźdźcy, którzy zdobyli tę samą liczbę punktów karnych zajmują miejsca ex aequo. Aby wyłonić zwycięzcę, przeprowadza się rozgrywkę na zasadzie

konkursu zwykłego.

Konkurs szybkości

Konkurs na szybkość to konkurs sędziowany według tabeli punktacji C. Polega ona na tym, że popełnione błędy są przeliczane na karne sekundy i dodawane do czasu przejazdu, a nieposłuszeństwa konia (pierwsze lub drugie) skutkują jedynie odpowiednio dłuższym czasem przejazdu. Konkursem takim jest np. konkurs myśliwski, w którym dodatkowo jeździec sam wybiera trasę przejazdu.

Konkurs dwunawrotowy

Konkurs składa się z dwóch nawrotów, które zawodnik musi pokonać dosiadając tego samego konia. Tory przeszkód mogą być identyczne lub różnić się w poszczególnych nawrotach. W zależności od ustaleń danych zawodów, w drugim nawrocie uczestniczą wszyscy zawodnicy, którzy ukończyli nawrót pierwszy, lub też ich część (nie mniej niż 25% i wszyscy, którzy ukończyli pierwszy nawrót bezbłędnie). Zwycięzców wyłania się zgodnie z punktami karnymi i czasem uzyskanym w rozgrywce.

Konkurs dwufazowy

Konkurs ten jest rozgrywany w dwóch fazach, następujących bezpośrednio po sobie. Linia mety pierwszej fazy (7 do 9 przeszkód) jest jednocześnie linią startu drugiej fazy (4 do 6 przeszkód). Po zakończeniu pierwszej fazy, przejazd kontynuują w drugiej fazie jedynie ci zawodnicy, którzy pokonali pierwszą bezbłędnie i w normie czasu. Każda z faz może być organizowana na zasadach różnych konkursów (np. dokładności i zwykłego lub dokładności i szybkości).

Konkurs potęgi skoków

Konkurs potęgi skoków polega na pokonywaniu coraz wyższych przeszkód, sięgających nawet ponad dwa metry (minimum 140 cm). Rekord należy do Chilijczyka Alberta Larraguibela na koniu Huaso w 1949 roku i wynosi 247cm.

Sztafeta

W sztafetach współzawodniczą zespoły złożone z 2 albo 3 zawodników, którzy razem wjeżdżają na parkur. Zawodnicy kolejno rozpoczynają przejazdy, a czas przejazdu wszystkich jest liczony wspólnie. Eliminacja jednego członka powoduje eliminację całego zespołu. Istnieje kilka wersji tego konkursu.

Konkursy z Jokerem

Konkurs o wzrastającym stopniu trudności

Konkurs odbywa się na 6, 8 lub 10 przeszkodach. Za każdą kolejną poprawnie pokonaną przeszkodę otrzymuje się wzrastającą ilość punktów (za przeszkodę nr 1: 1pkt, nr 2: 2 pkt itd.). Za błędy na przeszkodzie na tej samej zasadzie odejmuje się punkty. Narastająca trudność przeszkód wynika nie tylko z wysokości i szerokości, lecz także z ich umieszczenia na torze. Ostatnią przeszkodę jeździec może wybrać pomiędzy ostatnią typowo punktowaną przeszkodą lub Jokerem – przeszkodą dużo trudniejszą, lecz dwukrotnie wyżej punktowaną. Konkurs ten może być rozgrywany na zasadach konkursu zwykłego, dokładności z rozgrywką lub zwykłego z rozgrywką dla zawodników o tym samym wyniku punktowym.

Konkurs z wyboru przeszkód

W konkursie tym, każda przeszkoda jest oznaczona tabliczką, wskazującą ile punktów bonifikacyjnych daje jej pokonanie (od 10 do 120 punktów). Punktacja zależy od trudności przeszkody, a każda z przeszkód musi mieć taką budowę, która umożliwia przeskoczenie jej z obydwu stron. Jeździec pokonuje przeszkody w dowolnej kolejności (każdą może dwukrotnie). Na torze może pojawić się przeszkoda zwana Jokerem – trudniejsza i jako jedyna nagradzana 200 punktami. Wygrywa ten, kto w określonym czasie uzbiera najwięcej punktów.

Zrzutka powoduje, że punkty nie są przyznawane, a przeszkoda nie jest odbudowywana i nie jest możliwe zdobycie punktów za jej ponowne pokonanie. Zrzutka Jokera powoduje utratę 200 punktów. Upadek powoduje zakończenie przebiegu, ale zebrane punkty nie przepadają. Nieposłuszeństwa konia skutkują utratą czasu i zebraniem mniejszej ilości punktów bonifikacyjnych.

Kiełzna

Kiełzno musi być dostosowane do budowy konia, lecz także do jego umiejętności, stawianych przed nimi zadań oraz przyjętych metod pracy. Doświadczony jeździec dysponuje całą gamą rozmaitych kiełzn i ogłowi specjalnych.

Kiełzno – część ogłowia; krótki, jedno- lub dwudzielny, zwykle stalowy pałąk wkładany koniowi do pyska. Kiełzna można podzielić na trzy grupy, w zależności od zamierzonego efektu.

• Oparcie proste – zapewnia trwały i wygodny kontakt między pyskiem konia a ręką jeźdźca. Do tej grupy zalicza się zwykłe wędzidła złożone z dwóch metalowych ogniw łączonych przegubowo lub tylko z jednym ogniwem, w zależności od czułości pyska zwierzęcia. Do takich należą wędzidła oliwkowe z wąsami, Chantilly, Verdun, Billot.
• Efekt podniesienia – zapewnia efekt podniesienia wskutek działania ręki w kierunku bardziej pionowym ku górze i pobudza mięśnie nasady szyi, zapewniając lepsze podparcie przodu oraz, co za tym idzie, lepszą równowagę. W celu uzyskania tego efektu stosuje się wędzidła podnoszące z łamanymi ogniwami. Do takich należą wędzidło Baucher, działające na zasadzie przeciwwagi, oraz wędzidło Pessoa, działające na tej samej zasadzie, ale o wydłużonych czankach.
• Efekt opuszczenia – efekt ten uzyskuje się stosując munsztuk. Działa on na zasadzie dźwigni naciskającej żuchwę, zmuszające zwierzę do opuszczenia nosa i zgięcia karku.

Rodzaje kiełzn 

Kiełzna wędzidłowe 

WĘDZIDŁO ZWYKŁE ŁAMANE

WĘDZIDŁO GUMOWE

WĘDZIDŁO MIEDZIANE Z ROLKAMI

PELHAM

WĘDZIDŁO OLIWKOWE

WĘDZIDŁO MIEDZIANE

WĘDZIDŁO WYŚCIGOWE

WIELOKRĄŻEK

MUNSZTUK

Kiełzna bezwędzidłowe

HACKAMORE

KAWECAN

I to tyle na temat kiełzn.

Debone zmiany.... I niespodzianka!!!!!

Słuchajcie ludzie!!! Mamy Nowy szablon!!!! I we Wtorek dam zdj. I filmik z małymi skokami!!!!

Derki i dereczki

Derki

Cześć dzisiaj coś o derkach dla koni. Mieliście kiedyś taki problem że pierwszy raz zakładaliście derkę i nie wiedzieliście jak to zrobić dzisiaj wam pokażę. Przy okazji często się spotkałam się z pytaniami jaka derka najlepsza jakie rodzaje derek istnieją. Tu jest obrazek jak poprawnie założyć derkę.

 A teraz rodzaje derek:

Derka stajenna

I piękny model lub modelka. 

Derka siatkowa

Derka pastwiskowa 

Derka polarowa na dzień

Derka treningowa 

Jestem boska!!!!

Mamy.... 300 wyświetleń!!!!! Jupi!!!!

Hej

To ja jestem ta ,,new,, a dokładniej... Mrs. Castellan.
Ogólnie jeżdżę od pół roku (wiem mało, Jednorożec (Sara) jeździ  już około sześć lat). Ale nie otym ja zajmę się tu... no nie wiem.... Zobaczycie...

Siodło i ogłowie

Siodło – część rzędu końskiego stanowiąca siedzenie przeznaczone dla jeźdźca. Rusztowanie siodła to tzw. stelaż lub terlica, wykonany z drewna, metalu lub tworzywa sztucznego. Jego pokrycie to część wykonana z wyściółki (najczęściej z plastikowej pianki, dawniej ze słomy lub filcu) i obciągnięta skórą lub sztucznym materiałem. Chroni ona kręgosłup konia przed urazami oraz umożliwia mu swobodę poruszania. Kształt i wyprofilowanie siodła wpływa na dosiad i sylwetkę jeźdźca. Siodła są wytwarzane w różnych rozmiarach oraz ciężarach, tak, aby pasowały do różnych rodzajów koni i jeźdźców.

Części siodła

łęk przedni oraz tylny – najwyższych punktów na początku i końcu siodła,
siedzisko – miejsca pomiędzy łękami,
dwie tybinki – duże płaty skóry po bokach siodła z poduszkami kolanowymi,
podtybinki – małe płaty skóry pod spodem tybinek, które przykrywają przystuły,
przystuły – paski, do których zapina się popręg,
przystulica – kolejny płat grubszej i sztywniejszej skóry na spodniej stronie siodła przylegającego bezpośrednio do czapraka,
popręg – pas zapinany pod brzuchem konia (niekiedy dwa cieńsze na obu końcach siodła – w wypadku siodła westernowego),
puśliska – paski po obu stronach siodła, na których wiszą strzemiona,
strzemiona – metalowe (lub skórzane w wypadku siodła westernowego), półokrągłe "uchwyty" na stopy jeźdźca,
czaprak – dodatkowa podkładka pod siodło z materiału, filcu, futerka lub specjalnego plastyku zapobiegająca odparzeniom grzbietu konia,
terlica – podstawa (stelaż) każdego siodła.

Rodzaje siodeł

Istnieje wiele rodzajów siodeł przystosowanych do różnych potrzeb. Najczęściej używa się siodła ogólnoużytkowego (wszechstronnego). Pozostałe rodzaje to:

siodła skokowe

ujeżdżeniowe

wyścigowe

westernowe

 rajdowe 

 wojskowe (kulbaki) 

siodła do gry w polo

siodła do polowań

W hipoterapii i onoterapii stosuje się siodło u uproszczonej budowie, zwane gapą, które umożliwia wykonywanie zabiegów rehabilitacyjnych. Kobiety biorące udział w zawodach czasami, zgodnie z tradycją XIX wieku używają damskich siodeł.

Ogłowie

Ogłowie (inaczej: uzda, tranzelka) – główna część rzędu jeździeckiego lub uprzęży. Jest to, mówiąc ogólnie, uprząż rzemienna na głowę konia (rzadziej osła lub muła) z wędzidłem wkładanym do pyska zwierzęcia (lub bez – ogłowia bezwędzidłowe, np. hackamore, bosal). Głównym zadaniem ogłowia jest utrzymanie kiełzna (lub paska naciskającego na nos w wypadku ogłowi bezwędzidłowych) we właściwym miejscu w pysku konia.

Ogłowie wędzidłowe składa się z:
wędzidła – metalowego, gumowego lub plastikowego (czasem smakowego np. jabłkowego); występują różne typy wędzideł w zależności od siły działania i budowy – proste, łamane prosto (złożonego z dwóch części) lub łamane podwójnie (z 3 części); tzw. pessoa, munsztuk, pelham, wędzidła z wąsami, pierścieniowe, oliwkowe a także wiele innych
pasków policzkowych – podtrzymujących wędzidło po bokach głowy konia
nagłówka/potylicy – paska za uszami konia
naczółka – paska na czole konia
nachrapnika (nie zawsze)podgardla
wodzy

Ogłowia bezwędzidłowe typu hackamore mają podobną budowę jak ogłowia wędzidłowe, zamiast wędzidła występują metalowe czanki (długie lub krótkie) po bokach pyska z przyczepionymi od góry i dołu paskami. Ogłowia bezwędzidłowe działają na zasadzie nacisku na nos konia.

Części pomocnicze ogłowia to:

wytok – pasek zapięty do popręgu pomiędzy nogami konia, podtrzymywany przez drugi wokół szyi; od góry posiada kółka, przez które przewleczone są wodze – zapobiega szarpaniu głowy konia w górę.

Ochrona

Oprócz podstawowych elementów wyposażenia - siodła i ogłowia - istnieje dodatkowy sprzęt, który chroni konia przed dyskomfortem i urazami. Podkładka pod siodło, ochraniacze na nogi, bandaże i owijki mają konkretne zastosowanie, ale należy pamiętać, że nie mogą one rekompensować źle dopasowanego rzędu lub niefrasobliwej jazdy.


Komfort i bezpieczeństwo
Zarówno siodło, jak i ogłowie muszą być prawidłowo dopasowane i odpowiednie dla danego konia i stylu jazdy. To samo dotyczy inna część wyposażenia. Sprzęt typu czaprak i ochraniacze na nogi nie są tylko modnymi akcesoriami - każdy z nich ma konkretne zadanie, a źle użyte mogą wyrządzić krzywdę zwierzęciu. W niektórych przypadkach pewne dodatkowe elementy są bardzo istotne.


Ochrona podczas skoków
Rozsądek nakazuje nałożenie koniowi na nogi podczas skoków przez przeszkody i próby terenowej, kiedy narażony jest na uderzenie kończynami przeszkody lub ściganie ( uderzenie tylnymi kopytami o piętki przednich kończyn).


Pod siodłem
Większość jeźdźców używa czapraka lub potnika, by pot i brud nie stykały się z siodłem. Najlepszymi materiałami są bawełna i wełna. Czaprak powinien być tak ukształtowany, by wpasował się w prześwit siodła.



Czaprak

Np taki bo jest dużo wzorów i kształtów.

Kalosze
Większość jeźdźców podczas prób terenowej stosuje kalosze, by zmniejszyć ryzyko kontuzji. Kalosze gumowe w podstawowej wersji są wyciągane na kopyto, ale ich zakładanie jest trochę kłopotliwe, a same kalosze mogą się wywijać. Łatwiejsze w użyciu są kalosze neoprenowe z zapięciem na rzep.

Zakładanie ochraniaczy

Krok. 1 Ustawianie ochraniaczy

Ochraniacz chroni nogę między nadgarstkiem a pęciną. Ustawiamy go wyżej niż to konieczne i zsuwamy na właściwe miejsce, by by sierść pod spodem leżała gładko. Większość ochraniaczy jest wyprofilowana.

Krok. 2 Zapinanie ochraniaczy

Najpierw zapinamy górne zapięcia. Wolne końce powinny być skierowane do tyłu.  ( Jeśli ochraniacze mają podwójne zapięcie, wewnętrzne paski układają się od przodu do tyłu, na zewnętrzne - od tyłu do przodu ).

Krok. 3 Sprawdzanie

Upewniamy się, czy ochraniacz jest dobrze założony i, jeśli to konieczne, poprawiamy jego położenie. Ochraniacze powinny dobrze przylegać do kończyn, by nie zsuwały się, nie zakłócały ruchu konia.

Nakładanie bandaży treningowych

Bandaże treningowe służą do ochrony lub wspomożenia ścięgien. Są cieńsze niż bandaże stajenne i czasami lekko elastyczne, dlatego należy używać, by nie owijać ich zbyt ciasno. Owija się je , poczynając od nadgarstka i kończąc powyżej pęciny. Zakładane są zawsze na podkład filcowy lub ligninę.

I to na tyle o ochronie koni, miłego czytania komentujcie i dołączajcie do obserwatorów zapraszam.